ถ้าโลกนี้จะมีโอเมก้าที่โชคร้ายที่สุด ก็คงเป็น ยูซอนโฮเนี่ยแหละ
ที่นอกจากจะฮีทไม่เป็นเวลาเหมือนชาวบ้านเขาแล้วยังดื้อยาป้องกันฮีทอีก..
“ฮึกก..”
เสียงสะอื้นอย่างอดกลั้นความรู้สึกดังขึ้นจากมุมหนึ่งของลานจอดรถ กระปุกยาสีชากลิ้งไปใต้รถสีดำคันใหญ่ ฝ่ามือเล็กของใครบางคนตะเกียกตะกายที่จะคว้าเอากระปุกยาออกมา เสียงกระหึ่มของเพลงที่เปิดในงานปาร์ตี้จากอาคารที่อยู่ไม่ไกลดังแว่วออกมาพอให้ได้ยินนั้นไม่ทันไรก็ถูกรบกวนด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงกดรีโมทรถ ไม่นานรถคันหรูที่จอดอยู่ฝั่งซ้ายสุดก็ส่งเสียงพร้อมกับไฟหน้าที่กระพริบวาบ ซึ่งก็คือรถสีดำคันใหญ่ตรงหน้าเขานั่นเอง
“อ่ะะ.. ฮึ่กกก”
คนตัวบางอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมาด้วยความตกใจก่อนจะรีบกลั้นเสียงเอาไว้ เรือนร่างผอมบางขดตัวเข้ากับผนังด้านข้าง พยายามทำตัวให้เงียบเชียบที่สุด ภายใต้ความมืดของเวลาค่ำคืนยังคงมีแสงไฟที่ติดเอาไว้ให้พอมองเห็น ดวงตากลมโตเพิ่งมองผ่านความสลัวนั้นไปยังเจ้าของเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ยังคงใกล้เข้ามาทำเอาเนื้อตัวของเขาสั่นระริก ขดตัวเองให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
“โอเค แค่นี้ก่อนนะ กูว่า.. กูมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อยว่ะ”
อัลฟ่า!
น้ำเสียงทุ้มกับร่างสูงภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์สีเดียวกันที่เดินเข้ามาใกล้ทำเอาคนที่หลบอยู่สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจมากกว่าเดิม กลิ่นฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายมาจากร่างสูงนั้นบ่งบอกสถานะของอีกคนเป็นอย่างดี
กลิ่นหอมเยือกเย็นแต่ให้ความรู้สึกสดชื่นเหมือนไอชื้นของป่าหลังฝนตกหมาดๆ..
กลิ่นนั้นชวนให้โอเมก้ายอมจำนนและตกในภวังค์ได้ไม่ยาก
สติสัมปชัญญะของโอเมก้ายิ่งเลือนลางเมื่อมีกลิ่นหอมของอัลฟ่าเข้ามากระตุ้น จากที่พยุงสติเอาไว้ได้อยากลำบากอยู่แล้วกลับยิ่งยากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว สองขาเรียวสวยใต้กางเกงยีนส์ที่แต่งขาดจนเห็นผิวเนื้อพยายามขยับเพื่อพาตนเองหลีกหนีจากอันตรายแต่ก็ไม่เป็นผลมากนัก เสื้อไหมพรมสีขาวตัดด้วยลายทางแนวนอนสีชมพูและน้ำเงินร่นขึ้นจนเห็นเอวคอดเมื่อคนตัวบางดิ้นอย่างทุรนทุราย
“จะหลบอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย หืม”
ฝ่ายโอเมก้ามองสำรวจอีกฝ่ายได้ไม่ชัดนัก แต่สำหรับนักล่าอย่างอัลฟ่าแล้ว ด้วยร่างกายที่ได้เปรียบทำให้เขาเห็นเหยื่อในความมืดได้ดี หรือพูดให้ถูกคือเขาเห็นอีกฝ่ายตั้งแต่เดินออกมาจากบาร์แล้ว
“คุณ.. ช่วยด้วย ฮึกก”
สายตาคมหลุมมองสำรวจโอเมก้าตรงหน้า ใบหน้ากลมใต้กรอบหน้าม้าสีน้ำตาลกับที่คาดผมหูแมวที่จะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่กับปลอกคอสีดำที่ลำคอบางทำให้คนตัวสูงพอจะเดาได้ว่าคนตรงหน้าน่าจะเป็นรุ่นน้องมหาลัยเดียวกันที่มางานปาร์ตี้ส่งรุ่นพี่ปีสุดท้ายเพราะเป็นธีมงานของวันนี้
ไล้สายตาจากดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มที่มองมา จมูกรั้นนิดๆ ไปจนถึงปากกระจับที่มีแต้มไฝที่มุมทั้งสองข้างที่กำลังเผยอส่งเสียงครางแผ่วเบาออกมาไม่หยุด กลิ่นหอมเย้ายวนของดอกฟรีเซียฟุ้งกระจายไปทั่ว อัลฟ่าหนุ่มถึงกับคำรามต่ำในลำคอเมื่อถูกกระตุ้นจากทั้งภาพที่เห็น กลิ่นที่ยวนใจไปจนถึงเสียงคราง ยิ่งคนตรงหน้าบิดเร้าร่างกายด้วยความต้องการเสื้อที่เปิดอยู่ก็ยิ่งถลกสูงขึ้นไปอีก
“รู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นอัลฟ่า”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเปลี่ยนเป็นแหบพร่า ม่านตาสีดำส่องประกายวาบอย่างนักล่า ก่อนจะย่อตัวลงข้างๆ เรือนร่างบอบบางนั้น ที่พอเขาเข้าใกล้อีกฝ่ายก็บดเบียดร่างกายเข้าหาเขาด้วยสัญชาติญาณ วงแขนแข็งแรงดึงเอาเอวบางเข้ามาแนบชิด แพขนตาหนาช้อนมองอย่างเว้าวอน เมื่อสบดวงตานั้นใกล้ๆ คนตัวสูงก็ต้องตะลึง เพราะโอเมก้าตรงหน้าเขามีตาสองสี
ควานลินดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างนึกสนุก
ท่าทางแมวน้อยที่เขาเก็บได้วันนี้จะไม่ใช่แมวธรรมดา
แต่เป็นแมวตาสองสีเสียด้วยสิ
สายตาคมยังคงไล้มองใบหน้าน่ารักตรงหน้า มือหนายกขึ้นเชยคางให้อีกฝ่ายสบตากับตัวเอง นิ้วโป้งหนาเกลี่ยริมฝีปากล่างที่เผยอออก เค้นคลึงความนุ่มหยุ่นสีเชอรี่ก่อนจะสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่มจนสัมผัสถึงความชื้นแฉะของน้ำใสที่เอ่อล้นออกมา ใบหน้าได้รูปขยับเข้าหาอีกคน ริมฝีปากหนาชิดใบหูบาง ความร้อนผะผ่าวทำเอาโอเมก้าตัวบางดิ้นเร่าเสียงทุ้มแหบพร่าทรงพลังดังขึ้นข้างหู
“เธอก็รู้ว่าคำว่าช่วยสำหรับอัลฟ่าหมายถึงอะไร”
“อื้อออ...” ความใกล้ชิดกับกลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าตรงหน้าทำเอาโอเมก้าตัวบางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป สติสัมปชัญญะแตกกระเจิง ไม่สามารถรับรู้หรือตัดสินใจอะไรได้อีกต่อไป แผ่นอกบางเบียดเข้าหาอีกคนเข้าอีก ใบหน้าหวานเริ่ดขึ้นคล้ายต้องการให้อีกฝ่ายจูบลงมา
“ยังจะอยากให้ช่วยอยู่หรอ” น้ำเสียงแตกพร่าเต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรงนั้นแสดงให้เห็นว่าอัลฟ่าตรงหน้านั้นไม่สามารถที่จะอดกลั้นได้อีกต่อไป เลยขีดจำกัดของความอดทนมาแล้ว
“อ้ะะ อ๊าา ฮึกก” หัวกลมทุยผงกขึ้นลง ใบหน้าหวานพยักหน้ายอมจำนน
อาจจะขาดสติไปเสียหน่อยแต่โอเมก้าตัวน้อยไม่มีเรี่ยวแรงจะมาไตร่ตรองสิ่งใด นอกจากความต้องการของร่างกายที่ตัวเขาเองไม่สามารถรับมือได้และไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปาก มือหนาไล้พวงแก้มใสที่ขึ้นสีระเรื่อด้วยความร้อนในร่างกายก่อนจะไล่ขึ้นไปที่กลุ่มผมนุ่มมือ นิ้วโป้งหนาจับที่คาดผมหูแมวลูบไปมาราวกับมันเป็นของจริง
“เลือกเองนะ น้องแมวน้อย”
จบประโยคนั้นกางเกงตัวสวยที่เปียกชุ่มไปด้วยสารคัดหลั่งที่หลั่งออกมาจากช่องทางด้านหลังถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดี ฝ่ามือหนาลูบไปทั่วขยำขยี้ไปตามผิวเนื้อลื่นมือ อีกมือก็เคล้งคลึงสะโพกบางอย่างชำนาญ สัมผัสรุนแรงทำเอาโอเมก้าตัวบางครางไม่เป็นภาษา เรือนกายบอบบางนั้นตอบสนองสัมผัสของ อัลฟ่าอย่างเรียกร้อง ไม่ทันไรคนที่ถูกเรียกว่าแมวน้อยก็ลอยหวือเข้าสู้อ้อมกอดของอีกคน
“ไปต่อกันที่อื่นดีกว่า” สัมผัสร้อนผ่าวที่ข้างหูเรียกเสียงครางอื้ออึงในลำคอได้เป็นอย่างดี
ดวงตาคมจดจ้องมองร่างที่อยู่ใต้อาณัติตนอย่างดุดัน เรือนร่างบอบบางที่ทอดกายอยู่ข้างใต้เขากำลังบิดเร้าไปด้วยความทรมานปนเสียวซ่าน เสื้อไหมพรมสีหวานเลิกขึ้นไปจนเห็นไปทั้งเรือนร่างผอมทำเอาอัลฟ่าหนุ่มคำรามด้วยความต้องการที่พุ่งสูงขึ้น
ลิ้นร้อนทาบทับไปทั่วทั้งแผ่นอกบาง ฝากรอยขบกัดไว้ทั่วผิวเนื้อสีน้ำนม ฝังคมเขี้ยวแสดงความเป็นเจ้าของด้วยสัญชาตญาณของอัลฟ่าจนโอเมก้าตัวบางได้แต่ร้องโอดโอยเพราะความเจ็บปวดแต่ก็กระสันอยากให้อัลฟ่าตีตราจอง กลุ่มผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง ที่คาดผมหูแมวตกอยู่ข้างเตียง
“อ๊ะ.. อ๊ะะ อ๊าาา”
แขนผอมบางทึ้งกระชากผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ไปด้วยแรงอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ สองขาเรียวเล็กถูกจับอ้าออก มือหนาดึงเอาลำขาเรียวเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับสะโพกสอบ แรงกระแทกที่ทรงพลังของอัลฟ่าทำเอาโอเมก้าใต้ร่างร้องเสียงหลง สะโพกบางกระดกรับแรงกระแทกอย่างรู้งาน ใบหน้าเย้ายวนของคนตรงหน้าทำเอาอัลฟ่าหนุ่มขบสันกรามแน่น แรงกระแทกที่รุนแรงขึ้นทำเอาแผ่นหลังบางแทบจะอยู่ไม่ติดเตียง
เสียงใสครางระงมนั้นยิ่งฟังยิ่งชวนให้น่ารังแก..
แคว่ก!
เสื้อไหมพรมสีหวานถูกกระชากอย่างแรงจนขาดวิ่น ดวงตากลมโตเบิกกว้้างด้วยความตกใจก่อนจะถูกจับพลิกตัวให้อยู่ในท่าคลานทั้งที่ส่วนล่างยังคาอยู่ด้านใน วงแขนแข็งแรงรั้งเอวบางให้สะโพกบางรับเอาแก่นกายใหญ่โตเข้าไปได้ลึกยิ่งขึ้น ใบหน้าน่ารักเริ่ดขึ้นน้ำตารื้นชุ่มแพขนตาหนา ความแน่นที่ขยายตัวอยู่ด้านในทำเอาซอนโฮรู้สึกจุกจนร้องไม่ออก ริมฝีปากกระจับเผยอค้างงับเอาอากาศเข้าปอด
ไม่ให้เวลาปรับตัวนานนัก สะโพกสอบก็กระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนเสียงหวานใจต้องครวญครางออกมา อัลฟ่าหนุ่มครางเสียงต่ำในลำคออย่างสุขสมเมื่อด้านในของโอเมก้าตอบรับเขาเป็นอย่างดี ผนังด้านในนั้นกลืนกินเขาตัวตนของเราราวกับเป็นของหวานอันโอชะ
“อ่ะ..อื้อออ พ..พี่....” น้ำเสียงใสที่เพ้อเรียกทำเอาคนตัวสูงนึกอยากให้อีกคนเรียกชื่อเขาเต็มๆ
“พี่ชื่อควานลิน ครางออกมา เร็ว”
คนตัวสูงทาบทับลงไปก่อนจะกระซิบข้างใบหูบาง แววตาฉ่ำเยิ้มปรือมองเขาอย่างสุขสมก่อนที่ริมฝีปากกระจับบวมช้ำนั้นจะครวญชื่อเขาราวกับคนเพ้อเพราะพิษไข้
“อ๊ะ.. พี่ควา ..น ลิ .. น อื้อออ อ๊ะะ อ๊าาา”
ยิ่งได้ยินชื่อตัวเองที่ถูกครางออกมาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนของอีกฝ่ายคนตัวสูงก็ยิ่งกระแทกแรงและลึกเข้าไปอีก ฟันซี่คมขบกัดหลังคอเนียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนรอยกัดนั้นห้อเลือด ทุกครั้งที่กดตัวตนของเขาลงไปสะโพกบางก็จะยิ่งส่ายเข้าหาสะโพกสอบราวกับเชิญชวนให้เข้ามาลึกอีก
“อ่ะ..” ควานลินถอนแก่นกายออกจนสุดทางก่อนจะใส่เข้าไปจนมิด จังหวะที่แปรเปลี่ยนเป็นรวดเร็วทำเอาซอนโฮดิ้นเร่าเมื่ออีกฝ่ายเข้าสุดออกสุด ความรู้สึกหวูบโหวงว่างเปล่าสลับกับการเติมเต็มที่ลึกและรุนแรงปลายของแก่นกายชำแรกผ่านด่านสุดท้ายด้านในจนไปถึงจุดกระสัน การเข้าออกที่รวดเร็วรุนแรงกระตุ้นจุดกระสันด้านในจนคนตัวบางบิดเกร็งไปทั้งร่าง
“อ่าห์” เสียงครางต่ำในคอแสดงออกถึงความพึงพอใจทุกครั้งที่ตัวตัวของเขาครูดผ่านผนังด้านใน เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้องอย่างไม่มีใครอายใคร
“อ๊ะ.. แรงไป พี่ควานลิน อะ..อ๊าาา เบาๆ .. ฮึก. อ๊ะะ” สองมือหนาล็อคสะโพกบางเอาไว้เมื่อใกล้จะถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ ไม่นานโอเมก้าตัวบางก็บิดเร้าพร้อมส่งเสียงครางหวีดหวิวเมื่อเดินทางมาถึงจุดสุดยอด เลือดในกายฉีดพล่านรู้สึกถึงความร้อนวูบแล่นไปทั้งตัว
อัลฟ่าหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อเดินทางมาถึงปลายทาง ซอนโฮตกใจกับสิ่งที่คับพองอยู่ข้างในร่างกาย อีกฝ่ายปลดปล่อยเข้ามาในตัวเขา ของเหลวสีขาวขุ่นล้นทะลักออกมาเปรอะเปื้อนไปทั่วเรียวขาผอมบางที่สั่นระริก หากแต่ความคับแน่นภายในบ่งบอกว่ายังไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อหยาดพันธุ์ชั้นดียังคงไหลออกมาจนซอนโฮรู้สึกได้ถึงความข้นหนืดที่คั่งค้างอยู่ภายใน สายตาคมหลุมมองคนใต้อาณัติที่ยังไม่หยุดตัวสั่น
น้องแมวของเขาไม่ธรรมดาเลย..
“ฮึก..” คนตัวบางสั่นระริกไปทั้งร่างก่อนที่จะทิ้งตัวลงในอ้อมแขนอีกคนทั้งที่ส่วนล่างของร่างกายยังคงเชื่อมติดกันอยู่ ดวงตากลมโตปรือปรอยอย่างหมดเรี่ยวแรงก่อนจะหมดสติไป
